Zelfvertrouwen? Je hebt ‘m vast wel eens gehoord, dat irritante stemmetje, dat steeds nieuwe manieren verzint om je feestje te verknallen. Die vervelende plezierbederver, die als je net genoeg moed verzameld hebt om te vertellen dat je een boek gaat schrijven, een megafoon pakt en roeptoetert: ‘Daar zit toch niemand op te wachten!’

Weg met die innerlijke criticus

Als je je project wilt laten slagen, zit er maar een ding op: weg met die innerlijke criticus. Gewoon negeren, het zijn immers maar gedachten en ook nog eens de jouwe. Je hoeft jezelf niet af te kraken, dat doen anderen wel, en ook dat gaat voorbij.

Hard werken voor een hongerloontje

Zelfvertrouwen. Je zal het nodig hebben, want schrijven is hard werken. Voor een hongerloontje. Een goed boek wordt niet automatisch een bestseller en omgekeerd is een bestseller lang niet altijd een goed boek.

-Je moet je kwetsbaar durven opstellen en tegen kritiek kunnen.

-Verwachtingen over oplage en verkoopcijfers kunnen bijstellen.

-Geduld hebben, want iets goeds neerzetten kost tijd.

-Het lot van je papieren eersteling in handen van je redacteur en de uitgever durven leggen.

Zelfvertrouwen is durven snijden in je tekst

Een schamele troost daarbij is dat ook de groten dezer aarde ooit debutant waren en dezelfde weg hebben afgelegd. Ook zij moesten eindeloos leuren met hun vertelsels.

Ga direct naar af, u ontvangt geen 200 gulden.

En ook na het binnenhalen van het felbegeerde uitgeefcontract, moest er samen met een redacteur nog rigoureus in de tekst worden gesneden.

Een pittige portie pakkende proza

Zelfvertrouwen kan ik je niet geven. Dat moet je zelf bij elkaar schrapen! Maar als er de volgende keer iemand tegen je zegt dat er toch niemand op je boek zit te wachten, sla je hem gewoon om de oren met een pittige portie pakkende proza of poëzie (ben jij ook zo gek op alliteratie?) en roep je: ‘Hier, aanpakken!’

Schrijfcoach Ria: Volgt u de gids!